ترقه های دست ساز

سلام
گفتن از گذشته به معنای خوب بودن یا تایید اشتباهات گذشته نیست فقط یه یادآوریه و لا غیر
یادمه که معمولا بیشتر چراغ های علاء الدین قدیمی روستای ما یک یا دو پیچ روی چراغ رو نداشتند
 و علتش هم این بود که بچه ها معمولا از پیچ اون برای درست کردن ترقه استفاده می کردند
یکی از شیطنتهای رایج دوره ما این بود که بچه های آتیش پاره به دور از چشم پدر و مادر یه پیچ روی چراغ علاء الدین که مردم روستا بهش آل الدین می گفتند رو باز می کردند
و اون رو داخل یه قرقره پلاستیگی می کوبیدند و  به اون قرقره ؛ کشی می بستند و کش رو به یه میخ می بستند
و داخل پیچ ، گوگرد کبریت می ریختند و بعد به ته قرقره هم یه تیکه از جارو می بستند
و پس از اومدن از مدرسه یعنی دقیقا ساعات دو عصر تا غروب که برخی از مردم هم درحال استراحت بودند ترقه  رو به آسمون پرتاب می کردند
و ترقه از همه جا بی خبر در هنگام زمین خوردن صدای مهیبی میداد که متاسفانه بسیار لذت بخش بود

صدای فحش های آب دار در هنگام فرار بچه ها هنوز تو کوچه های روستا هست ...

نمی دونم بگم یادش به خیر یا یادش به شر ...